İçimdeki Kıyamet (Şiir)

Gökyüzü titriyordu
Yapbozun parçaları gibiydi dağlar
Canlılar erkenden haber almış
Ve korkudan uzaklaşmaya başlamıştılar
Sular kaynıyordu ve çatırdıyordu kıyılarımdaki kayalıklar

Çepeçevre kuşatılmışlığım duman misali savruluyordu
Derinlerimden gelen münzevi haykırışlarımla,
Etrafımı saran her şey sarsılıyordu yerinden...
Tiz bir sessizlik, hiçliğin kıyılarında yankılanıyor,
Kumdan kalelerim, gelgitle dağılıyor 

Fakat direniyordu yalnızlığa.


Zaman eriyordu, camlaşıp kırılıyordu duygularım,
Mücerret bir ses yükseliyordu zihin koridorlarımda
Ruhumun ilahi kanunlarına çalınan bir sur olmalıydı bu
Dökülmeye başlamıştı artık yıldızlarım sonsuzluğuma

Her şey akıyor ve hepsini arkasında bırakıyordu zaman
Boşluk daralıyor, fazlalık ne varsa parçalanıyordu gerimde.
Karanlıktı yahut kördüm ve hiçlik sızlanıyordu gözlerimde
Buz tutmuştu ayak parmaklarım ve ellerim de
Yeni bir sese yaklaşıyordum, şiddeti artıyordu sağırlığımın!
Bu ikinci sur olmalıydı, içimi ümitle doldurmalıydım.
İleride görünen şelale de neydi, kaynağı nurdan mıydı?
Bu son fırsattı belki, yıkanıp arınmalıydım...






Yasin Durmuş YAVUZ